(fragmento)
“Habereinos matar” dixeches. A serea abriu un ollo. Nós saímos, ás
alancadas, daquel embarcadoiro dunha cidade no interior dos Estados
Unidos onde nunca xamais puxemos pé. Continuamos a viaxe atendendo
unicamente ás paradas prometidas polo sangue. O cheiro a terra seca
recén mollada pola chuvia, chuvia de minúsculos fragmentos dos cadáveres
da herba que nos salpicaban camiño á
facultade. Eu a sorrir, por derradeira vez despreocupada. O teu alento,
bafo naquel cristal, prometía unha desgraza. Os teus contornos
semelláronme ós de calquera muller pero sentín a pegada da morte. Ollos
daquel paxaro que expirou na miña man. Así eras ti. Cheirabas a morte.
Cando espertei, tendín a man ó meu carón, buscando o peso da túa
respiración. Pero non estabas no leito tremendamente baleiro. Non estaba
a túa roupa, o teu recordo, a túa bolsa de viaxe, as túas pegadas.
Lizzie ti nunca existiras.
“Los mataré” dijiste. La sirena
abrió un ojo. Nosotras salimos, a zancadas, de aquel embarcadero de una
ciudad en el interior de los Estados Unidos donde nunca jamás pusimos
pie. Continuamos el viaje atendiendo únicamente a las paradas prometidas
por la sangre. El olor a tierra seca recién mojada por la lluvia,
lluvia de minúsculos fragmentos de los cadáveres de la hierba que nos
salpicaban camino a la facultad. Yo sonriendo, por última vez
despreocupada. Tu aliento, vaho en aquel cristal, prometía una
desgracia. Tus contornos se me parecieron a los de cualquier mujer pero
sentí la huella de la muerte. Ojos de aquel pájaro que expiró en mi
mano. Así eras tú. Olías a muerte. Cuando desperté, tendí la mano a mi
lado, buscando el peso de tu respiración. Pero no estabas en el lecho
tremendamente vacío. No estaba tu ropa, tu recuerdo, tu bolsa de viaje,
tus huellas. Lizzie tú nunca exististe.
Ningún comentario:
Publicar un comentario