18 de xuño de 2015

Parto 1


Relato de parto
 

http://www.elpartoesnuestro.es/relatos/el-nacimiento-de-breixo-el-primer-parto-de-maria 

Mantis religiosa


Se movía con rapidez de un cuarto a otro. Segura y mecánica. Las lágrimas, secas ahora en sus mejillas, habían dado paso a una extraña calma. Un brillo especial, en ella inusitado, se reflejó en el espejo del cuarto de baño donde se quitó la ropa. Con una sonrisa, cerró los ojos y se sumergió en una bañera llena de los vinos gran reserva de su ex.


Movíase con rapidez dun cuarto a outro. Segura e mecánica. As bágoas, secas agora nas súas meixelas, deran paso a unha estraña calma. Un brillo especial, nela inusitado, reflectiuse no espello do cuarto de baño onde quitou a roupa. Cun sorriso, pechou os ollos e mergullouse nunha bañeira chea dos viños gran reserva do seu ex.

Control da natalidade

Morgue, en adopción en Patas Arriba (foto de I.G.A.)
CONTROL DA NATALIDADE
extírpanme ovarios
útero enteiro
corpo e cornos uterinos
trompas de falopio
a través do meu abdome
dubido do meu celo da miña xestación
tanto tumor mamario e tanto sangue
NINGUNHA CADELA NECESITA TER CRÍAS
PARA SENTIRSE PSICOLOXICAMENTE REALIZADA
a operación non fai que engorde
esta cultura ovariohisterectomízame

CONTROL DE LA NATALIDAD
me extirpan ovarios
útero entero
cuerpo y cuernos uterinos
trompas de falopio
a través de mi abdomen
dudo de mi celo de mi gestación
tanto tumor mamario y tanta sangre
NINGUNA PERRA NECESITA TENER CRÍAS
PARA SENTIRSE PSICOLÓGICAMENTE REALIZADA
la operación no hace que engorde
esta cultura me ovariohisterectomiza

16 de xuño de 2015

Para cuándo la vida

un grito cojo en el cielo y ese rumor como de perro
roto
mi abismo
negro
mi caída como hijo de vaca que
soy
que fui
que seré
la arena tibia que pisan mis pezuñas
desolladas
sin palabras
sin justicia y sin piedad
me embisten indeseables
la turba fétida que me llama
fiesta
que insulta la tradición y la cultura
que me escupe
que me viola
el fuego invade mis pulmones y,
temerario,
hijo de vaca
abro los ojos ante la sangre
que me nace
que brota de mi garganta hacia mi rostro
que inunda arena plaza y capote
con el sudor de mis entrañas
sé que no estoy solo
sé que somos miles, millones que se pierden turbios
podréis convertir mi cuerpo en llamas
perdido mi aliento a cada perforación
pero no apagaréis
No
el ruido de mis voces
mis mugidos secretos de las palabras no pronunciadas
desaparezco
en el desvarío de mi propio cuerpo
cuando ya no puedo sentir más que
el dolor
me falla la respiración y apenas noto mis ojos abiertos
machacados por el pleno sol de las cinco de la tarde
solo
un hilo de vida
soy


un grito coxo no ceo e ese rumor como de can
roto
o meu abismo
negro
a miña caída como fillo de vaca que
son
que fun
que serei
a area tibia que pisan as miñas gadoupas
esfoladas
sen palabras
sen xustiza e sen piedade
bótanseme indesexables
a turba fétida que me chama
festa
que insulta a tradición e a cultura
que me cuspe
que me viola

o lume invade os meus pulmóns e,
temerario,
fillo de vaca
abro os ollos ante o sangue
que me nace
que brota da miña gorxa cara ó meu rostro
que inunda area praza e capote
coa suor das miñas entrañas
sei que non estou só
sei que somos miles, millóns que se perden turbios
poderedes converter o meu corpo en chamas
perdido o meu alento a cada perforación
pero non apagaredes
Non

o ruído das miñas voces
os meus bramidos secretos das palabras non pronunciadas
desaparezo
no desvarío do meu propio corpo
cando xa non podo sentir máis que

a dor
fállame a respiración e apenas noto os meus ollos abertos
esmagados polo pleno sol das cinco da tarde

un fío de vida
son

Regina


O teu corpo deitado ó lixo mentres contemos a respiración
Un campo ermo e sagrado que berra ata facerme estoupar os oídos
E alí quedas, soa, soa ante a magnitude do abismo
Non temos palabras suficientes
Non temos mans suficientes
Non estamos dispostas a abanear a terra
Que nos queda da tristura dos teus ollos?
A nada
A nada que nos come irremediable

Tu cuerpo tirado a la basura mientras contenemos la respiración
Un campo yermo y sagrado que grita hasta hacerme explotar los oídos
Y allí te quedas, sola, sola ante la magnitud del abismo
No tenemos palabras suficientes
No tenemos manos suficientes
No estamos dispuestas a sacudir la tierra
¿Qué nos queda de la tristeza de tus ojos?
La nada
La nada que nos come irremediable