16 de xuño de 2015

Regina


O teu corpo deitado ó lixo mentres contemos a respiración
Un campo ermo e sagrado que berra ata facerme estoupar os oídos
E alí quedas, soa, soa ante a magnitude do abismo
Non temos palabras suficientes
Non temos mans suficientes
Non estamos dispostas a abanear a terra
Que nos queda da tristura dos teus ollos?
A nada
A nada que nos come irremediable

Tu cuerpo tirado a la basura mientras contenemos la respiración
Un campo yermo y sagrado que grita hasta hacerme explotar los oídos
Y allí te quedas, sola, sola ante la magnitud del abismo
No tenemos palabras suficientes
No tenemos manos suficientes
No estamos dispuestas a sacudir la tierra
¿Qué nos queda de la tristeza de tus ojos?
La nada
La nada que nos come irremediable

Ningún comentario:

Publicar un comentario